Пад кустом на сьнезе сьмецьце і асмалкі,
А ўгары, я бачу, гушкаюцца сьмела
На галінках голых дзьве мігалкі-галкі.
Адчуваю: костка ў маім горле села,
Штосьці набягае, мне сьціскае грудзі...
Змалку знаў я галак і варонаў зграю –
Крумкалі, таўкліся на сьмяцьцёвай грудзе.
Птушкі майго краю, вам на ліры граю.
Мабыць напрадвесьні чорныя варожкі
Мне нагналі згадкі аб мінулых летах;
Вечарамі ў лесе ля пустой старожкі
Падглядаў спатканьні маладзік ці ветах.
Там цьвіло каханьне на адным дыханьні
I вязьмом вязала целы, душы, мроі.
Адыйшло юнацтва ў палкім разьвітаньні.
Не раскажуць сьведкі – месяц, хатка, хвоі...
...Адляцелі галкі. I няма ўжо сьнегу.
Лета блізка. Клічу з памяці старую,
Мілую пяшчоту, радасьці кунегу,
А вясны гарэзнасьць маладым дарую.
|
|
